Na decennia geworsteld te hebben met mijn genderidentiteit, of beter gezegd de problemen ermee, ben ik na ruim 11 jaar huwelijk bij mijn vrouw uit de kast gekomen. Vrij snel daarna kwam ik de Vereniging Genderdiversiteit op internet tegen. Daarin stond beschreven wat een transgenderist is en dat sprak mij op dat moment heel erg aan en ik werd ook lid van de vereniging.

Ik was heel benieuwd naar het blad Transformatie en moet eerlijk bekennen dat ik er best een beetje teleurgesteld over was. Ik had verwacht dat het een blad zou zijn voor en door transgender mensen en dat daarin ook de persoonlijke ervaringen, problemen en overwinningen van die mensen in te lezen zouden zijn. Dat was echt iets waar ik naar op zoek was en ik hoopte dat bij de vereniging te vinden. Ik was op zoek naar bevestiging. Nu ik een aantal maanden verder ben, zijn er heel veel puzzelstukken op hun plaats gevallen en toen de oproep kwam in het blad vond ik dat het wel goed zou zijn om mijn eigen prille traject te beschrijven in de hoop dat anderen er wat aan hebben.

De vicieuze cirkel van angst, schaamte en twijfel

Net als de meeste transgenders wist ik al vroeg dat ik anders was dan de andere jongens. Niet dat ik me meisjesachtig gedroeg, maar wel dat ik sinds ik het verschil tussen jongens en meisjes besefte, een meisje wilde zijn. Oh, wat was ik jaloers op die mooie meisjes uit mijn klas! Wat had ik graag met ze willen ruilen. Dat kon natuurlijk niet en dit soort gedachten hoorden niet! Ik begon me voor mijn gevoel te schamen en had ook de angst dat anderen het zouden ontdekken.

Op mijn 17e heb ik een keer voldoende lef verzameld om aan mijn moeder te vertellen dat ik een meisje wilde zijn. Zij reageerde open-minded en wilde helpen, maar toen ik het aan mijn vader moest vertellen durfde ik niet meer. Ik ben figuurlijk weggerend en ben tot mijn 45e blijven rennen.
Jarenlang heb ik gedacht dat als ik eenmaal een seksuele relatie met een vrouw zou hebben, de genderdysforische gevoelens vanzelf weg zouden gaan. Nu weet ik beter. De gevoelens horen bij mij en ik zal er zelf iets mee moeten doen om het op te lossen.

Uit de kast

Al die jaren heb ik mijn genderproblemen voor alles en iedereen verborgen gehouden. Angst en schaamte weerhielden mij ervan om er met iemand anders over te praten. Zelfs mijn vrouw was uiterst verbaasd toen ik haar mijn probleem bekende. Op dat moment wist ik nog niet precies welke kant het voor mij op zou gaan.

Ik heb ontzettend veel moeite gehad om mijn hele waarheid aan mijn vrouw te bekennen. De schaamte en de angst om haar kwijt te raken waren ondragelijk. Maar toch had ik het punt bereikt dat ik het moest doen. Maar toen ik het eenmaal deed, had ik me een belangrijk ding voorgenomen: vertel de hele waarheid voor zover je die zelf weet en blijf dat doen. Geen geheimen meer. En daar houd ik mij strikt aan en ze is nu van ieder detail op de hoogte. Toen ik het eenmaal verteld had, was ik ontzettend opgelucht en ik ben dan ook blij dat ik het heb gedaan.
Toen ik mijn hele verhaal aan haar deed, was het mij vooral om de lichamelijke aspecten te doen en de beschrijving van de transgenderist sprak mij erg aan. Ik dacht dat ik wel in staat zou zijn om als transgenderist een vrouwelijk lichaam te krijgen met hormonen en operaties, maar dat ik dit voor de buitenwereld verborgen zou kunnen houden. Oneerbiedig gezegd: “wel een vrouwenlijf, maar toch geen wijf”. Zeker op het werk als IT consultant zag ik een coming out niet zitten. De transgenderisten oplossing leek een risicoloze oplossing, want een real life experience, daar moest ik toch echt niet aan denken!

Via de vereniging ben ik in contact gekomen met Trudie en later ook met Paula Vennix. Hun belangrijkste boodschap was dat ik alles vooral niet te snel moest willen doen. Ik heb een vrouw en als ik haar wilde behouden dan moet zij mij bij kunnen benen en zij moest kennis opdoen van de haar op dat moment nog totaal onbekende materie. Via de vereniging heb ik het boek van Paula “Travestie in Nederland en Vlaanderen” aangeschaft. Zowel mijn vrouw als ik hebben dat goed gelezen. Daarnaast heb ik er zelf ook nog veel andere literatuur over gelezen.
Een paar maanden lang ben ik op het spoor gebleven van de transgenderist, maar uiteindelijk ben ik door de kritische vragen van Paula en Trudie zelf tot de conclusie gekomen dat de transgenderist voor mij geen oplossing kan zijn.

’s Nachts heb ik vaak de helderste momenten en tijdens zo’n nacht heb ik de angst en schaamte een keer kunnen parkeren en mezelf de vraag kunnen stellen wat ik nu écht wil als er geen angst of schaamte zou bestaan. Mijn conclusie was nog steeds dat ik een vrouwenlichaam wilde met alles erop en eraan, maar ook dat ik dat niet verborgen wil houden voor de rest van de wereld. Ik wil me gewoon als vrouw kunnen presenteren op het werk, maar ook in het zwembad zonder dat mensen mij raar aankijken als ik een rok of een bikini draag.
Die conclusie heeft heel wat stormen in mijn hoofd veroorzaakt. Want dat betekent dat ik geen transgenderist ben, maar een transvrouw en dat is toch echt iets heel anders! En als ik dan echt alles wil, dan betekent dat ook dat ik op een gegeven moment de real life experience in zal gaan. Iets waar ik altijd ontzettend tegenop heb gezien. Het idee alleen al maakte mij doodsbenauwd, want hoe zal mijn omgeving reageren? Ik zag de doemscenario’s al voor mij en alle beren je op de weg die je je kunt bedenken. Ik zag ze echt allemaal.

Op TV zie je steeds vaker transgender jongeren, o.a. in het mooie programma “Hij is een zij”. Die jongeren worden mooi in beeld gebracht en komen altijd heel overtuigd over. Je hoort dat ze zich altijd al man/vrouw gevoeld hebben e.d. en er lijkt geen spoor van twijfel bij ze te bestaan. Dat ook die transgender personen op TV hun eigen twijfels hebben gehad, wordt er niet bij verteld en je ziet natuurlijk alleen momentopnamen.

Toch weer twijfel

En dan ga je zelf weer twijfelen. Want voel ik me wel vrouw? Ik heb geen idee wat en hoe ik me dan zou moeten voelen. Dus hoe kan ik dat? Ik weet dat ik heel sterk de behoefte heb aan een vrouwenlichaam en dat ik stinkend jaloers ben als ik mooi geklede vrouwen zie.
Als je met dat soort twijfels zit, dan is het heel fijn als er mensen zijn die je er op wijzen dat je helemaal niet kunt weten hoe het voelt om vrouw te zijn, Ik weet dat ik er een wil zijn, maar niet hoe dat voelt. “Denk je eens in dat je een koe wilt zijn. Kun je dan met droge ogen zeggen dat je je een koe voelt? Nee! Dus hoe zou je, als je altijd man geweest bent, kunnen zeggen dat je je vrouw voelt.” Een transvrouw vertelde me laatst dat je dat gevoel pas echt krijgt als je aan de hormonen bent. Dan staat je leven pas echt op z’n kop. Helaas zal ik nog best lang moeten wachten voordat ik aan de hormonen mag beginnen.

Door de tijd heen kent mijn gemoedsrust pieken en dalen. Ook tijdens de verkenning van mijn genderidentiteit zijn er heel veel vragen gerezen. Als het antwoord op zo’n vraag luidde dat mijn doel verder weg of zelfs buiten beeld leek te raken, dan schoot ik direct in een depressie. Omgekeerd kon heel positief nieuws juist leiden tot euforie.
Angst en schaamte, een rode draad door een leven als transgender. Ik was doodsbang om het aan anderen te vertellen. In het begin was het idee dat ik het aan de huisarts moest vertellen om een verwijsbrief te krijgen voor de gendertherapeut, enorm beangstigend. Toen ik op 4 maart naar de huisarts ging, had ik mijn angst echter overwonnen en vertelde ik zonder enige schroom mijn hele verhaal alsof ik tabletten voor hooikoorts nodig had.

Ondersteuning

Het mailverkeer met Trudie, het gesprek met Paula en de steunende houding van mijn vrouw zijn hierbij essentieel gebleken. Ik ben niet de enige die hiermee worstelt en ik ben blij dat ik nu de angsten overwonnen heb.

Inmiddels ben ik naar de TransAnders groep geweest en verbaasde mezelf hoe makkelijk ik met anderen over mijn genderidentiteit als transvrouw sprak. Het was een heel positieve ervaring en het bevestigde eigenlijk wat ik in mijn hart al sinds mijn jeugd wist: ik ben een vrouw in een mannenlichaam.
De afspraak met de gendertherapeut is inmiddels gemaakt en ik had met mijn vrouw afgesproken dat ik met mijn feitelijke transitie begin zodra ik start met HRT. Dit was mede omdat mijn vrouw me nog niet als vrouw gekleed wilde zien. Mijn vrouw is mijn alles, dus als dit het tempo is waarin ik haar kan behouden, dan is dat ook mijn tempo. Tussentijds gaan we wel een keer samen naar Mariposa voor een fotoshoot.
Toen mijn vrouw onlangs van haar eerste bijeenkomst van de groep (H)erkenning terugkwam, zijn we samen uit eten geweest. Zij was enthousiast over de positiviteit die de naasten van transgender mensen uitstraalden. Ook de verhalen waren niet allemaal negatief. Sterker nog, veel verhalen waren zelfs positief te noemen!

Toekomstverwachtingen

Er zullen vriendschappen kapot gaan, maar je krijgt er waarschijnlijk ook weer nieuwe vrienden bij was de boodschap. Ze vertelde me ook dat de volgorde en timing van dingen niet vast staan. Ze zei zelfs dat ik eerder zou kunnen starten met mezelf als Irene te presenteren, dan de start van HRT waar we eerder van uit gingen. Vanaf dat moment straalde ik de hele avond. Ik voelde me zo gelukkig! Wat een topvrouw heb ik toch! Dat gevoel van puur geluk bevestigt ook meteen voor mij weer dat mijn gevoel en verlangen oprecht zijn. En dat is iets waar je soms aan twijfelt.

Als vrouw leven zal ik waarschijnlijk in het begin alleen in privétijd doen en pas later ook op het werk. Hoeveel later is moeilijk te voorspellen, zoals zo veel dingen, heb ik gemerkt! Het zou wel betekenen dat ik naar familie en vrienden mijn verhaal zal moeten uitleggen, maar in tegenstelling tot in een eerder stadium kijk ik daar niet meer tegen op. Laatst waren er vrienden op bezoek en ik had voor het eerst moeite om het niet aan ze te vertellen!

Nu ik mijn genderidentiteit als transvrouw heb geaccepteerd en omarmd, voel ik een bepaalde rust. Ik weet dat ik nu op de goede weg ben. Dat er de nodige hobbels te nemen zijn, daar ga ik van uit, maar ik sta er niet te lang bij stil. Ik merk wel dat ik nu steeds meer moeite krijg met formulieren waarop ik als geslacht “man” moet aankruisen. Ook voel ik steeds meer weerstand tegen het man genoemd worden, terwijl mijn huidige presentatie toch nog steeds mannelijk is! Ik had die verschuiving nooit zo verwacht, maar denk wel dat dit gevoel nu alleen maar sterker gaat worden.

Ook al ben ik er nu van overtuigd dat ik transvrouw ben, toch zijn er best momenten dat ik twijfels heb. Zeker na een aantal dagen waarin ik mij goed voelde en weinig last had van de genderdysforie, slaat de twijfel weer toe. Dan bekruipt me een soort schuldgevoel. Alsof ik me op dat moment niet goed mág voelen, want mijn probleem is immers nog niet opgelost. Als je daarna dan weer een heel moeilijke dag hebt, dan word je weer met beide benen op de grond gezet. Zo’n dag met depressieve gevoelens is dan toch ergens goed voor. Het bevestigt wat je al lang weet: genderdysforie verdwijnt niet zomaar.

Inmiddels ben ik zo ver dat ik er niet meer voor schuw om met mensen over mijn transvrouw zijn te praten. Ook zie ik niet meer als een berg op tegen de coming out naar vrienden en familie. En de real life experience mag van mij liever eerder dan later starten. Ik durf er nu zelfs naar uit te kijken. Ik ben er van overtuigd dat ik er met de steun en het vertrouwen van mijn vrouw en de waardevolle feedback van Trudie ga komen. Niet alles zal makkelijk zijn, maar er gloort hoop dat ik op niet al te lange termijn kan zijn wie ik ben.