Pride-gedachten
Terwijl het zoveelste pride weekeinde weer aan ons voorbij ging stonden de media weer vol met verhalen over hoe het is om deel uit te maken van de LHBTIQA+ gemeenschap. Al komt de inhoud van die verhalen vaak niet verder dan over mensen van het zelfde geslacht, die van elkaar houden. Beter gezegd, over onze ´homofiele´ medemens. En het is waar, na meer dan veertig jaar emancipatie valt te constateren dat het met hun acceptatie nog steeds niet echt vlot. Het lijkt zelfs weer wat slechter te gaan.
Opvallend is dat het juist alleen gaat over die acceptatie en, oh ja, dat men zo geboren wordt. Hoe dan ook, dat laatste wordt echter nauwelijks onder de aandacht gebracht. Niet in de media en zeker niet in het onderwijs, dat zelfs grote moeite heeft om überhaupt het verhaal over nieuw leven vorm te geven.
Als we bij de homoseksualiteit blijven dan is het tegenwoordig geen enkele moeite om te laten zien dat wij primaten niet veel anders zijn dan een slordige vierhonderdvijftig andere diersoorten op aarde. Dieren die zich voortplanten, maar er daar buiten een gevarieerd seksleven op na houden, waarbij sekse er niet toe doet. Tot laat in de twintigste eeuw hielden biologen dit angstvallig verborgen, want tja, dat stond haaks op het scheppingsverhaal. Met name primatoloog Frans de Waal maakt ons echter al een tijd duidelijk dat bij ons primaten seks in de basis maar twee doelen dient: 1/ voortplanting en 2/ sociale omgang, los van sekse.

Terug naar de media. Die hebben het steeds moeilijker om een breder perspectief te schetsen, rond al die letters. Bovendien, de eerlijkheid gebiedt ook te zeggen dat er sleetsheid in het onderwerp zit. Hun publiek zit niet meer te wachten op nog meer diepgravende verhalen.
Los van het feit dat al die letters ons lelijk in de weg zitten en niet veel meer zijn dan het soort hokjes waarin ook andere verschillen worden gestopt, zoals down of ADHD, enz.. Je bent niet echt ziek, maar je verschilt in je gedrag van de doorsnee mens. Een verschil dat zonder adequate voorlichting over wat er allemaal gebeurt, of niet kan gebeuren tijdens je foetale fase, dus voordat je werd geboren. Als dat nu eens zou worden verteld, over al die verschillen in het dierenrijk, dan zou dat al een heel eind schelen. Maar het gebeurt gewoonweg niet. Sterker, sommige van onze volksvertegenwoordigers vinden nog steeds dat je het scheppingsverhaal heel letterlijk moet nemen en mensen de vrijheid moet gunnen om die verschillen als onwenselijk weg te zetten.
Brand Berghouwer (TNN) zei ooit in een interview dat transgenders een imagoprobleem hadden. Ik denk dat hij te bescheiden was, alles wat anders is dan de mainstream heeft een imagoprobleem. Een probleem dat in stand wordt gehouden door angstige parlementariërs, leerkrachten, ouders, opvoeders, eigenlijk door iedereen die denkt tot die mainstream te behoren. Dat die mainstream sowieso niet bestaat is voor velen meer dan een angstvisioen. Zolang dat blijft voortduren zullen we nog vele, vele pride weekeinden moeten verbijten eer er iets veranderd. Al zouden we, om er maar een begin mee te maken, die letterreeks nu eindelijk eens bij het grofvuil kunnen zetten.
Heel erg eens met Rieneke. Wég met die verwarrende reeks letters, waar inmiddels niemand meer iets van snapt. Ooit bedacht om iedereen een waardige plek te geven, maar inmiddels is het zo dringen geblazen om óók maar erkend te worden, dat de boot zo volgeladen is, dat die bijna zinkt. Daar is volgens mij nog maar één letter voor nodig, de C van Cis. Dan zijn we volgens mij waar we moeten zijn: “Iedereen is anders en dus zijn we allemaal gelijk”.
Sterker: ieder individu is uniek en juist daarin zijn we dus allemaal gelijk. Maar juist in dat unieke schuilt ook onze zwakte, onze zwarte egocentrische kant.
Laten we ons focussen om het werk van Frans de Waal (dat bij ons primaten seks in de basis maar tweedoelen dient: 1/ voortplanting en 2/ sociale omgang, los van sekse) een prominente plaats in het onderwijslesmateriaal te geven, ongeacht de politieke stroming of geloofsovertuiging. Uiteindelijk is het een onomstotelijk feit.
Die letterreeks begint inderdaad meer tegen dan mee te werken naar mijn idee, net als overigens meer kleuren in een ‘uniforme’ vlag. Het heeft me altijd enorm verbaasd dat een community die naar buiten gericht is op inclusiviteit intern zoveel verschillende hokjes kent. Ik denk dat het effect daarvan vooral zal zijn dat veel mensen het een gezeur vinden dat ‘weer een minderheid zich ongehoord voelt’. In mijn eigen geval treed ik niet zo met mijn gender naar buiten, maar heb ik wel erg met de letters geworsteld om er eentje te vinden waar ik goed bij pas. En eigenlijk is die er niet en hoeft die er ook helemaal niet te zijn wanneer algemeen aanvaard wordt dat man/vrouw niet altijd zo’n duidelijk verschil is.
Pingback:Een hardnekkige tegenstelling - Vereniging Genderdiversiteit
Begin ook erg genoeg van die letters te krijgen en vooral van dat doen alsof het onder de letterparaplu één grote gezellige familie is. Nee hoor ook onder de plu is het ieder voor zich en god voor ons allen. Ondanks al die goed willende clubjes en verenigingen.