Van dat eerste moment, 60 jaar geleden, herinner ik me dat ik weer eens mezelf moest vermaken en daarbij een voddenzak omstootte. (Mijn moeder bewaarde allerlei (rest)stofjes.) Bij het opruimen daarvan kwam ik ook haar oude lingerie tegen. Toen ik dat in mijn handen had werd ik overvallen door een merkwaardig gevoel, waarvan ik kort daarna leerde dat dat een fetisj werd genoemd. Dat gevoel bleef en breidde zich uit, al zou het nog ruim dertig jaar duren voor dat ik er achter kwam wat dat was: travestie en later crossdressing. Pas heel veel later durfde ik mijn diepste verlangens daarover te delen met mijn vrouw. Die daar eerst niet zo gelukkig mee was, maar mij gaande weg wel steeds beter begreep en dat dit geen grap maar pure ernst was.

Tijd heeft iets vreemds. Albert Einstein zei ooit: “een seconde met je kont op de kachel voelt als een eeuwigheid, een uur met iets moois, maar een seconde”. Als we jong zijn leven we bij de dag en kijken we nauwelijks vooruit, want er is nog genoeg tijd. Maar als je eenmaal die tijd hebt verbruikt en de 50 passeert dan heb je wel geleerd om die toekomst serieuzer te nemen, al wordt dat steeds lastiger, want er is steeds minder tijd. Zeker als je je realiseert dat je er volgens de statistieken ± 60% van je leven op hebt zitten.

Fons

Neem nu het leven van de vrolijke 89 jarige Amsterdammer Fons. Het Parool weidde in 2016 een mooi verhaal aan hem. Fons woont dan al weer een tijd in het Willem Dreeshuis, een verzorgingshuis voor senioren, omdat hij niet meer zelfstandig kan wonen. Hij is nooit getrouwd geweest en woonde tot haar dood bij zijn moeder.

Anita

Fons wordt in 1926 geboren, halverwege het Interbellum. Een prozaïsche naam voor een tijd die bekend is van een mega economische crisis (beurs crash), maar ook van extravagante luxe bij de elite, tegenover de schrijnende armoede van de massa. Van jongs af aan is Fons gefascineerd door hoe zijn zussen en moeder zich kleden en gaandeweg kreeg hij ook dat verlangen, om zich in zulke kleding te steken. Tot zijn 18e kon dat stiekem met ´geleende´ kleding van zijn zussen. Daarna was dat over, want die kleding paste niet langer. Daarna zou het er ook nooit meer van komen en werd dat gevoel onderdrukt uit angst en schaamte. Maar de behoefte en zijn alter ego Anita bleef.

Herboren

In het Willem Dreeshuis werd dat verlangen weer aangewakkerd. Eerst omdat het huis het Rode Loper Certificaat had, voor hun inclusieve ouderenzorg. Zoals geen onderscheid in geaardheid, enz.. Maar ook door wat geestelijk verzorger Anton Koolwijk vertelde over wat nu eigenlijk “normaal” zijn is. Bovendien deed koepelorganisatie Amstelkring in 2015 mee aan de Gay Pride. Dat waren allemaal elementen waarop Fons, en vanaf dat moment Anita, het verlangen om dameskleding te dragen deelde met medewerkers van de nachtdienst (de veilige nacht). Die reageerden enthousiast en zorgden ervoor dat Anita weer vorm kreeg. Nog belangrijker, ook de meeste bewoners waren positief over Anita en in april 2016 trad zij na 89 jaar vol over het voetlicht en in het daglicht.

Levensles

Fons mocht maar een half jaar van Anita genieten, want hij overleed eind 2016. Je leven lang een diep gekoesterde wens hebben en daar uiteindelijk maar een half jaar van mogen genieten. Zijn verlangen botste heel zijn leven lang met zijn angst, de tijd deed de rest.

Ik denk wel eens: waarom kwam ik niet veel eerder ‘uit de kast? Natuurlijk, mijn opvoeding en van duizenden anderen zorgden ook voor angst en schaamte. Het restje angst overwon ik pas laat, maar loop daardoor nu ook aan tegen die statistieken en de eindigheid. Dus pluk ik nu nog alle vruchten. De les is dat je angst een product van je opvoeding is, die je in een keurslijf houdt, wat niet iedereen past. Zet je angst opzij, wees vrij, want voor je het weet is de tijd voorbij.